Rozdział drugi

            - Ja rozumiem siostrzyczko, że masz dwadzieścia lat. Rozumiem, że to jest ten czas, kiedy powinnaś się wybawić... Ale dlaczego zaraz z nim? - Weronika usiadła naprzeciwko Leny. Była starsza o trzy lata. Z wiekiem zaczęły coraz bardziej być do siebie podobne. Z wyglądu. Charaktery miały całkowicie odmienne. Starsza bardzo pewna siebie, wygadana, chwilami zachowująca się jak księżniczka myśląca, że wszystko powinno należeć się jej, wiedziała jak podejść człowieka, żeby zrobił dokładnie to, co chciała. Młodsza wbrew pozorom była bardziej poukładana, potrafiła postawić się w sytuacjach innych ludzi i paradoksalnie to ona znacznie częściej ustawiała swoją siostrę do pionu za jej nazbyt egoistyczne zachowanie.

            - Może to co wcale nie chodziło o niego, może potrzebowałam kogoś tylko, żeby był obok?

            - Już chyba lepiej byś zrobiła gdybyś poszła na balety i wzięła pierwszego lepszego typka do domu, jak długo można odgrzewać stare kotlety? Stoisz w miejscu Lenka, znajomy schemat wiesz?

            - Spędziłam u niego noc, a nie wyszłam za mąż. To się więcej nie zdarzy.

            - Jakbym cię nie znała. - Weronika uśmiechnęła się pobłażliwie i opuściła kuchnię ich wynajmowanego mieszkania. Lena natomiast schowała twarz w dłoniach, najgorsze w tym wszystkim było to, że siostra miała rację.

            Blondynka doszła pod gmach uczelni, która znajdowała się zaledwie dwie przecznice dalej od jej miejsca zamieszkania. Rozejrzała się za Martą, a kiedy jej nie zdołała zobaczyć usiadła na murku i wyciągnęła paczkę papierosów. Szybko odpaliła papierosa i zaciągnęła się szarym obłoczkiem. Miała złudną nadzieję, że to pozwoli jej się odprężyć i zabić niepokojące myśli, które złośliwie przebiegały jej przez głowę.

           

            Związek z Łukaszem był burzliwy, przed nim była w paru związkach, były to jednak przelotne znajomości, raczej to strona przeciwna angażowała się w relację, ona nie potrafiła.

            Tutaj też początek znajomości nie wskazywał, że będzie z tego coś więcej. Dojeżdżali razem autobusem do liceum i wtedy zaczynała się ich gra słowna polegająca na tym które z nich będzie bardziej uszczypliwe, wredne, nie przepadali za sobą i jawnie to sobie okazywali.

            No, ale jak to mówi przysłowie - kto się czubi ten się lubi - coś w nich pękło na studniówce, nienaturalne wydawało jej się to, że Łukasz poprosił ją do tańca, ale zgodziła się. Oboje poczuli, że coś tu nie gra, on właściwie chciał z nią zatańczyć dla żartu, a chcąc nie chcąc zobaczył jaka jest piękna. Ona mimowolnie zdała sobie sprawę z tego jak bardzo by chciała, żeby ją pocałował.

             To się stało po paru tygodniach, kiedy spotkali się na urodzinach wspólnego znajomego. Może to śmieszne, ale w tym pocałunku była jakaś magia. Oficjalnie parą zostali jakiś tydzień później, nie było tego jednak widać gołym okiem.  Publicznie raczej nie okazywali sobie uczuć, nie chodzili po szkole za rączkę i nie obściskiwali się po kątach. Czułość okazywali sobie, kiedy on przyjeżdżał do jej domu. Ona nigdy u niego nie była.

            Z biegiem czasu zakochiwała się w nim, ale nie potrafiła mu tego powiedzieć, swoją miłość okazała mu chyba podczas jej pierwszego zbliżenia, nie do końca była na nie przygotowana psychicznie, ale zrobiła to dla niego. Ktoś jej kiedyś powiedział, że chłopak ma swoje potrzeby i jeśli ona ich nie spełni zrobi to ktoś inny. Więc po pół roku zdobyła się na odwagę i oddała mu się w pełni. Bolało jak cholera, z bólu zaciskała zęby. On po wszystkim powiedział, że ją kocha. Nie odpowiedziała mu, udała że śpi. Później, kiedy brała prysznic rozpłakała się widząc siniaki w zagłębieniu ud. Fizycznie była gotowa na seks, ale emocjonalnie jak widać nie.

            Po maturach nadszedł czas wakacji, najdłuższych w ich życiu. Miały być najlepsze i mieli je spędzić razem. Mieszkali w okolicach nadmorskich, więc oboje poszli do sezonowej pracy. Ona jako kelnerka, on jako ratownik na plaży. Lena miała pracę od rana do nocy, Łukasz pracował krócej i mniej, kiedy padało nie musiał robić zupełnie nic. Skutkiem tego było to, że dziewczyna zarabiała więcej, więc kiedy szli razem na imprezę naturalne było dla niego to, że ona zapłaci za nich. Przystawało na to nie patrząc, że jakoś jej chłopak potrafi imprezować też bez niej i wtedy ma za co pić i bawić się niekiedy do białego rana. Z czasem zaczęło się to robić normą, ona nie miała siły na zabawę, po niekiedy trzynastogodzinnej pracy chciała tylko położyć się do łóżka, żeby nie musieć czuć bólu spowodowanego przez opuchnięte stopy. On nie marnował czasu, wracał nad ranem niekiedy oczekując jeszcze od niej seksu. Łatwo można się domyślić, że nie odczuwała z tego żadnej przyjemności, było to machinalne, niech zrobi swoje i pójdzie spać. Nie chciała się kłócić, a może uważała, że to normalne, że przecież są parą i muszą się kochać? Chociaż 'kochać' to nie jest chyba odpowiednie słowo.

            Zmiana nastąpiła, kiedy znajomi Leny powiedzieli, że widzieli Łukasza tańczącego z inną w dość prowokujący sposób, wiele osób już wtedy myślało, że nie są razem. Były krzyki, kłótnie, dużo łez. Przyniósł kwiaty. Po raz pierwszy. Zmiękła, uwierzyła mu, że był to tylko taniec, że nawet tamtej nie pocałował, a co więcej nie podobała mu się. Blondynka mimo, że pozornie zapomniała o sprawie to tak naprawdę dusiło ją to od środka, przy każdej najmniejszej kłótni potrafiła mu to wypomnieć, aż w końcu on stwierdził, że to nie ma większego sensu, bo mu nie ufa i że mogą zostać przyjaciółmi. Wyśmiała go, powiedziała wiele słów, których później żałowała, a kiedy on wyszedł wpadła w histerię. Zanosiła się płaczem dławiąc się własnymi łzami. Długo nie mogła podnieść się po tym rozstaniu, to była pierwsza osoba która ją zostawiła. Bolało. Powrót do domu z wakacji pogorszył sprawę, wszystko w jej pokoju kojarzyło jej się z nim, wylała wtedy wiele łez i wypiła dużo alkoholu, ale miała wiele wsparcia w postaci swojej przyjaciółki, która była z nią właściwie od zawsze. I mimo, że Ewka może nie zawsze potrafiła powiedzieć wszystko z należytą dozą współczucia to była obok i to było najważniejsze.

            Wyjazd na studia oswobodził ją z bólu i zaczęła odkrywać uroki bycia studentką. Razem z Ewą w pierwszym miesiącu odwiedziła chyba wszystkie kluby i puby. Razem mieszkały, razem się bawiły i tylko od czasu do czasu Lena wspominała o Łukaszu. Spotkali się jednak parę miesięcy później. Studiowali w tym samym mieście. On poprosił o spotkanie, a ona się zgodziła. Nie trzeba było wiele czasu, żeby do siebie wrócili, tęskniła za nim cholernie właściwie nie wiedząc dlaczego. Długo jednak czekała z tym, żeby ponownie zaprosić go do swojego łóżka. I bez tego potrafiła powiedzieć mu, że go kocha, a on wtedy tak bardzo się ucieszył. Podczas pierwszego zbliżenia po rozstaniu, przeżyła orgazm po raz pierwszy w końcu odczuwając przyjemność i zakochała się w nim jeszcze bardziej.

            Oboje się starali, żeby to przetrwało. Lena ograniczyła imprezy, właściwie w ogóle nie wychodziła, żeby nie spowodować niepotrzebnej kłótni. Ich spotkania jednak były rutynowe, mieszkanie jej albo jego, film, seks, sen, rano każde szło w swoim kierunku do swoich zajęć. Podstawą ich relacji w pewnym momencie zaczynała być cielesność, a to nie mogło stworzyć stabilnego, zdrowego związku, jednak dziewczyna czuła się z nim bezpieczna i chciała to ratować. Nie dał jej okazji, zerwał z nią przez telefon kiedy dzwonił pod wpływem alkoholu, mówiąc że chwilę wcześniej przespał się z inną. Dzień wcześniej jeszcze zapewniał ją o swojej miłości. To chyba bolało najbardziej. Kłamał? A jeśli mówił prawdę to jak mógł jej to zrobić?

            Te rozstanie przeżyła lepiej, może dlatego, że jej miłość wydawać by się mogło, że zaczyna stawać się nienawiścią.

            Lena dostrzegła Martę idącą w jej stronę, dlatego wstała z ławki i ruszyła w jej kierunku.

            - No witam panią! - Brunetka przytuliła przyjaciółkę dając jej całusa w policzek. - Jak z Łukaszem?      

            - Poproszę o inny zestaw pytań. - Główna zainteresowana pytaniem podniosła ręce w geście obronnym. - Mogę?

            - Nie! Spałaś z nim? - Obie przekroczyły wejście uczelni, a kilka osób słysząc to zwróciło uwagę na dziewczyny.

            - Możesz troszkę ciszej?

            - Mamy dwadzieścia lat, a nie dwanaście. - Dziewczyna wzruszyła ramionami.

            - Nie wszyscy muszą wiedzieć, że w sobotę przespałam się ze swoim byłym.

            - Czyli jednak! I co teraz? Odzywał się?

            - Nie.

            - Dupek. - Podsumowała Marta otwierając drzwi auli, w której już odbywał się wykład. Skinęły głową prowadzącemu i udały się do ostatniej ławki. - Chcesz z nim być? - Szepnęła, kiedy wykładowca zaczął mówić. Lena westchnęła. Nie miała siły odpowiadać na takie typu pytania. Sama nie wiedziała czego chce. Miała wrażenie, że im bardziej wszyscy oczerniali Łukasza tym ona bardziej chciała pokazać im jak bardzo się zmienił, chociaż przecież nie zmienił się wcale. Chyba. Mogła to stwierdzić po jednej nocy? Tak właściwie, czy ludzie w ogóle się zmieniają? Czy ON kiedykolwiek stanie się mężczyzną w pełnym tego słowa znaczeniu, a nie chłopcem, którego głównym zadaniem wydaje się być zabawa jej uczuciami? Coraz bardziej przypominała sobie jak bardzo ją skrzywdził, zdradził ją. Nie mógł jej kochać skoro był w stanie jej to zrobić. W pewnym momencie miała wrażenie, że jej serce rozerwane jest na tysiące kawałków, nie chciała powtórki z rozrywki, chciała by tym razem było inaczej.

Spojrzała na przyjaciółkę i patrząc jakby nieobecnie w dal powiedziała szeptem.

            - Nie chcę do niego wracać.

            Dwójka chłopaków późnym wieczorem siedziała w pubie przy barze zamawiając już któryś z kolei trunek wysokoprocentowy. Byli trochę wstawieni, ale nie na tyle by opuścić lokal i ruszyć do domu. Mieszkali razem.

            Jego współlokator był wysokim brunetem, który większość swojego czasu spędzał na siłowni. Nie był jednak typowym osiłkiem, który w głowie miał absolutną pustkę. Właściwie to on wiele razy starał się wyprowadzić Łukasza na prostą, był dobrym przyjacielem. Można było na niego liczyć i blondyn to wiedział. Niezależnie o której godzinie by do niego zadzwonił nie do końca w trzeźwym stanie, wiedział że ten wsiądzie w samochód, wsadzi go do auta i zawiezie do domu.

            Łukasz bezskutecznie próbował poderwać barmankę głośno się przy tym śmiejąc i zwracając na siebie uwagę pozostałych ludzi w środku. W końcu odpuścił.

            - No to posłuchaj Bartek, spałem z Leną! - Wybełkotał patrząc się w zielone oczy chłopaka. Zadziwiająco mądre oczy jak na stan w którym obecnie byli.

            - Świetnie, może w końcu przestaniesz o niej mówić? - Uśmiechnął się ręką wskazując barmance, że prosi jeszcze raz o to samo. - Teraz tylko trochę się postarasz i będzie twoja.

            - Wiesz... Tak sobie myślałem, że tego właśnie chcę. Ale...

            - Jest jakieś ale? - Wypili po kieliszku wódki lekko się przy tym krzywiąc.

            - Rano trochę rozmawialiśmy, nie za dużo, bo zaraz się zmyła i wiesz co? Wszystko jej wychodzi: zaliczona sesja, dostała pracę, ma kasę, ma branie... No normalnie pieprzona szczęściara!

            - No i? - Bartek chyba nie do końca rozumiał o co chodzi koledze. Odkąd zamieszkali razem, czyli jakoś od rozstania Łukasza i Leny, mówił o niej bez przerwy. Sprowadzał jakieś dziewczyny do domu, ale później znowu zaczynał temat swojej byłej. Brunet nawet nie miał okazji jej poznać, ale przypuszczał, że współlokatorowi na niej zależy.

            - A teraz popatrz na mnie, pewnie niedługo wyleją mnie ze studiów, nie mam pracy, bo nikt bez doświadczenia nie chce mnie przyjąć, kasy też nie mam. Osoby, z którymi się spotykam to dziwki, które zabieram z baletów. Może to chore, ale wkurwia mnie jej szczęście.

            - To jest chore. Lepiej nic już nie mów, jesteś pijany!

            - Nie na tyle, żeby nie wiedzieć, co chcę zrobić.

            - A co chcesz zrobić?

            - Chcę spieprzyć jej ten idealny światek, chcę, żeby poczuła jak to jest być na dnie i zrobię to.

            - Popierdoliło cię? Obwinisz ją o to, że tobie w życiu nie wychodzi? Jesteś nienormalny.

            - Wiesz... powiedziała mi kiedyś, że jestem nikim. Ciekawe, co będzie mówiła jak role się odwrócę. Jak już ją zniszczę.

            - Mam nadzieję, że to tylko sprawa alkoholu, a jutro będziesz żałował tego, co mi tu powiedziałeś. - Bartek wstał z wysokiego stołka.

            - Zaczekaj! Teraz ja stawiam. - Uśmiechnął się, kiedy chwilę później zauważył dwa napełnione kieliszki. - Za szeroko rozumianą miłość! - Podniósł jeden z nich i odwrócił się do kolegi. 

            - Nie wezmę w tym udziału. - Brunet machnął rękę i wyszedł. Łukasz spojrzał się za nim z krzywym uśmiechem i wypił sam, raz za razem. Za nienawiść, która teraz wydawała się być silniejszym uczuciem od miłości.