Rozdział pierwszy

            Nie wiedziała, co czuła kiedy leżała obok niego w łóżku. Pustkę? Żal? Złość na samą siebie? Może w końcu czuła się dobrze, może czuła, że jest tam gdzie być powinna? Nie potrafiła i chyba nie chciała sprecyzować swoich myśli. Wiedziała, że będzie tego żałować. Alkohol powoli ulatniał się z jej ciała, a kiedy on odchodził przychodziły wyrzuty sumienia.      Spojrzała na jego twarz, spał. Prawie rok nie widziała go takiego. Tęskniła za tym, chyba nie za nim. Tęskniła za drobnymi chwilami, za to jak ją przytulał, całował. Tylko tyle. Tęskniła za wspomnieniami. Nie za tym człowiekiem. Nie był jej obcy, nic się nie zmienił. Błąd. Myślała, że po takim czasie zobaczy innego człowieka, takiego z tych pustych wyobrażeń, ale on był taki sam. Taki jaki był rok temu, kiedy się rozstali. Chyba go już nie kochała, chociaż paradoksalnie był jej pierwszą miłością.

             Licealny związek w maturalnej klasie, później rozstanie w wakacje, powrót do siebie na studiach i znowu rozstanie, koniec. Zawsze on podejmował ten krok, właśnie wtedy kiedy zaczynała czuć się przy nim bezpieczna. Ulegała mu, tak jak tej nocy podczas imprezy, chociaż naiwnie zawsze twierdziła, że jak tylko będzie miała okazję to w końcu to ona będzie górą. Nie była, przegrała. Nawet nie musiał się specjalnie starać, żeby po takim czasie mu uległa. Pisał przez kilka dni, a gdy się już przypadkowo spotkali oboje wiedzieli, że nie spędzą tej nocy samotnie.

Kretynka - zawołał jej umysł, a najgorsze jest to, że serce jak echo powtórzyło te samo słowo.   

            Obudził się. Patrzał na nią i położył chłodną dłoń na jej ramieniu.

- Połóż się, jest wcześnie. - mruknął jakby jeszcze przez sen, a wtedy kiedy ona nawet nie drgnęła delikatnie się uniósł.

- Muszę wracać. - Odważyła się na niego spojrzeć i to był błąd, niebieskie oczy które kiedyś tak kochała były tak blisko, już zapomniała jak to jest widzieć je na co dzień, już zapomniała jak wspaniale było widzieć w tych oczach miłość.

- Jest szósta rano, to prawie jak środek nocy! - Zignorował jej pełną wyrzutów sumienia twarz i delikatnie położył ją raz jeszcze obok siebie. - Później wrócisz. - Objął ją i zasnął.

            Łukasz był przystojny, co prawda nie był do końca w jej typie, ale czy naprawdę zakochujemy się w osobie, która wygląda tak jak ukochany aktor? Byłoby to z pewnością przyjemne, no ale... W marzeniach zawsze był wysoki brunet, o ciemnych oczach, wysportowany, kochany, z masą pomysłów na randki, wierny, ale też trochę buntowniczo nastawiony do życia, tak... kobiety lubią niegrzecznych chłopców.

            Osoba obok była wyższa od niej, ale niezbyt wiele. Niebieskie oczy, blond włosy, trzydniowy zarost, szczupły, dla wielu ludzi po prostu był chamem - ona tego nie widziała, albo udawała, że tego nie widzi. Nigdy nie byli na prawdziwej randce, nie zabrał jej do restauracji, do kina, na głupią kawę. Szczytem romantyzmu było wypicie wina w domu któregoś z nich.          

            Kiedy byli razem była o niego zazdrosna, miał powodzenie u dziewczyn, ale zawsze wracał do niej. Szczęście w nieszczęściu?

            No właśnie, ona... Blond włosy prawie do pasa, duże brązowe oczy, choć miała dwadzieścia lat czasem wyglądała na szesnaście, szczupła, niska, miała krągłości tam, gdzie powinna. Lubiła siebie. Nie narzekała na brak adoratorów, zawsze ktoś był obok. Szybko nawiązywała znajomości, lubiła przebywać wśród ludzi i wprost kochała flirtować. Niestety, kiedy zaczynało to choćby wyglądać na coś poważniejszego zaczęła wyszukiwać w tej drugiej osobie mnóstwa wad, znajdowała przeróżne wymówki, żeby tylko się nie spotkać, aż w końcu poddawali się. Najśmieszniejsze jest to, że osoba, która miała chyba najwięcej wad, która była według jej siostry poziomem minus jeden wobec niej - ta osoba może i miała wady, ale były przecież tak nieistotne. No cóż, nie ma co się oszukiwać - miłość ogłupia każdego z nas.

            Słońce natarczywie zaczęło wdzierać się przez cienkie rolety do pokoju, w którym leżała dwójka ludzi. Byli przytuleni, spokojni.

            Ona w rozmazanym makijażu, w potarganych włosach i w sukience z wczoraj narzuconej na nagie ciało przytulała się do jego torsu.

            On już nie spał, obejmował jej ciało i wsłuchiwał się w miarowy oddech dziewczyny.

            Lena - myślał o niej przez cały ten czas, kiedy nie byli razem. Przewijały się w jego życiu jakieś tam dziewczyny, ale były one dla niego nieistotne.

Miała w sobie to coś. Jako jedyna potrafiła go rozbawić, była inteligentna, zdawał sobie sprawę, że dużo mądrzejsza od niego. Może to właśnie to było powodem dlaczego zawsze kończył ich powrót do siebie? Chyba jego duma nie potrafiła znieść tego, że widział jak ludzie zastanawiają się jak taka dziewczyna może być z kimś takim jak on, z takim totalnym zerem? Najgorsze jest to, że widział swoje wady i błędy. Nic z tym jednak nie robił. Po tak długim czasie, kiedy się nie widzieli pokazał się z dokładnie tej samej strony.

            Zobaczył ją na parkiecie jak tańczyła z innym. Poczuł lekkie ukłucie zazdrości, ale posłużył się kolegami którzy niby przypadkowo zaczęli szturchać tamtego chłopaka.

Widział jak się zdenerwowała, wyczytał z jej warg jak rzuca przekleństwa. Słodko wyglądała, nawet w takiej sytuacji. Kiedy spojrzała na niego jak gdyby nigdy nic wzruszył ramionami i uśmiechnął się z kpiną.

Wyszła z parkietu, z tamtym.

Boże, jak on tego nie chciał...

            Stał przy barze, kiedy po jakimś czasie zauważył ją i jej szybki przyspieszony krok. Musiał przyznać, że w czarnej, prostej sukience z długim rękawem prezentowała się ślicznie i nie tak wulgarnie jak pozostałe dziewczyny tutaj. Jej usta, które tak uwielbiał całować pomalowane były na czerwono, była piękna i tak bardzo chciał ją mieć.

            Podeszła do niego patrząc na niego tymi swoimi dużymi, czekoladowymi oczami. Całą siłą woli starał się nie okazać jak bardzo się cieszy, że nie widzi przy niej bruneta z parkietu.

- Gdzie zgubiłaś kolegę? - Zapytał, a ona zaśmiała się lekko rozglądając się jednak niepewnie.

- Nadal uciekam. - Puściła mu oczko.

- Postawisz mi drinka? - Nawet nie wstydził się o to zapytać. Norma. Zawsze wszystko stawiała, jakby uważał, że Lena ma niewiadomo ile pieniędzy. Owszem, była bogatsza od niego, ale nie na tyle żeby go utrzymywać. Uśmiechał się jednak cwanie, bo wiedział, że nie potrafi odmówić.

- Przyszedłeś tutaj bez pieniędzy? - Podniosła brew ku górze. Dla niej było to jak powtórka z rozrywki. Nieważne jaka była okazja, wino w domu, zapłacenie za taksówkę, cokolwiek - płaciła ona. Upokarzało chyba to ją bardziej niż jego, zastanawiała się czy jemu w ogóle jest z tego powodu wstyd. Nie miałaby problemu z płaceniem za siebie, nawet niespecjalnie przepadała kiedy ktoś oferował ponieść jakiś koszt za nią, ale żeby stawiać drinka chłopakowi? Odetchnęła głęboko. Na co liczyła, że się zmienił? Tutaj nie chodziło o same pieniądze, ale o postawę. Tracił w jej oczach. Zwłaszcza, że przez czas, kiedy się nie widzieli spotykała się z chłopakami, którzy za nic mieli jej prośby, że zapłacą po połowie, albo że w końcu zrobi to ona.  

            Odetchnęła głęboko i podchodząc do baru zamówiła dwie wódki z colą. Zauważyła, że barman z lekką drwiną spojrzał na Łukasza obok niej, ale nic nie powiedział kiedy podawał mu drinka. Podziękowała równocześnie zeskakując z barowego stołka. Upiła łyk chłodnego napoju i odgarnęła włosy do tyłu.

- Z kim przyszłaś?

- To w ogóle ważne?

- Pewnie nie, bo wrócisz ze mną. - Uśmiechnął się. - Mylę się?

- Poszukam koleżanki, żeby się nie martwiła.

- Wrócisz?

- Wrócę.

- Będę tutaj czekał.

            W palarni w końcu odnalazła swoją koleżanką. Marta była jej wzrostu, również miała ciemny kolor oczu, długie włosy tyle że była brunetką. Na pierwszy rzut oka nie przykuwała wzroku swoją urodą, była dość zwyczajna. Straszna gaduła, a cecha która ją charakteryzowała to przesadne przejmowanie się wszystkim czym się da. Poznały się na studiach będąc w jednej grupie i teraz będąc na drugim roku utrzymywały bliższe relacje - można powiedzieć, że zahaczające o przyjaźń.

- Szukałam cię! - Dziewczyna od razu podbiegła do Leny zostawiając dwóch chłopaków. Jednego, z którym tańczyła ona i jego kumpla od którego uciekła blondynka. - Zapalisz z nami?

- Łukasz tu jest. Pijemy drinka. - Widać było, że przyznanie się do tego sprawiło dziewczynie trudność. Marta miała łagodnie mówiąc dość negatywny stosunek do jej byłego chłopaka. Znała go tylko z opowieści, ale mimo wszystko był dla niej skończonym dupkiem.

- Co? Powiedz mi, że się przesłyszałam. - Zaciągnęła się parę razy dymem i spojrzała na przyjaciółkę. Pozytywną cechę Marty było to, że nie oceniała, albo inaczej, raczej starała się tego nie robić. - Jesteś pewna, że wiesz co robisz?

- Chyba tak.

- Ktoś mi, kiedy powiedział że jak jest pokusa to trzeba jej ulec. Idź, jeśli naprawdę tego chcesz, ale martwię się o ciebie. - Odgasiła papierosa równocześnie przyjmując uścisk Leny.

- Przepraszam, ale chyba tego właśnie chcę. Tyle go nie widziałam! - Spojrzała kątem oka na dwóch chłopaków oddalonych o zaledwie kilka kroków. - Wytłumaczysz mnie?

- Tak, ale Lena, zastanów się tak długo wytrzymałaś bez niego..- Urwała w pół zdania, kiedy zobaczyła, że i tak nie przemówi jej do rozumu. - No to leć, twoja pokusa czeka.

Był w tym samym miejscu, w którym go zostawiła. Stanęła obok niego i chwyciła w dłoń swojego drinka.

- Myślałem, że nie wrócisz.

- Jak widać jestem. - Chciała zabrzmieć naturalnie, żeby nie usłyszał że denerwuje się tym spotkaniem. Z jednej strony chciała z nim teraz tutaj być, bo był jej cholerną słabością i ciągnęło ją do niego niesamowicie. Druga strona jednak wołała, że to i tak nie ma większego sensu, a znowu cierpieć po tym wszystkim, co przeszła, po tym jak nauczyła się żyć bez niego?

            Chyba wbrew samej sobie poszła z nim na parkiet, niby przypadkowo muskał ustami jej twarz, dotykał jej szczupłe ciało błądząc po nim rękoma. Przymknęła oczy chowając twarz w zagłębieniu jego szyi. Poczuła zapach jego perfum, dawno uśpione motyle obudziły się z zimowego snu i zaczęły trzepotać skrzydłami w jej brzuchu. Odsunął ją lekko od siebie i patrząc w oczy pocałował jej rozchylone wargi. Czas jakby stanął w miejscu, byli tylko oni i nawet ta nienawiść, którą myślała, że go darzy odeszła.

***

Nie wiem, czy w ogóle coś wyjdzie z tego pisania, ale kiedyś pisałam dużo i chyba chciałabym zobaczyć, czy jeszcze mam do tego serce.

 Będę wdzięczna za każdą opinię.